Czerwcowe dni mijały leniwie, chmury płynęły powoli, jakby donikąd, żar lał się z nieba. Niektórzy kręcili nosem, inni z kolei cieszyli się, że pogoda dopisywała.
Od samego poranka, który wtoczył się na niebo wcześniej niż zwykle, słychać było gwar, który zdarzał się na rynku nierzadko i zazwyczaj niósł ze sobą wiadomości... złe i dobre. Tym razem mieszkańcy Polkowic mogli odetchnąć z ulgą, okres strachu w końcu minął. Wojna, zwana przez wielu trzydzistoletnią, skończyła się. Wydarzenia, które niestety nie ominęły Polkowic, pozostawiły za sobą wdowy, wdowców oraz sieroty. Kawałek chleba stał się skarbem, ludzka życzliwość towarem deficytowym, za to przebiegłość pozostała nietknięta. Mimo wszystko każdy starał się żyć własnym życiem - jakie by ono nie było.
Pośród tych ludzi żył też i Jaśko Piętaszek, chłopiec wątłej postury, z którym mało kto się liczył. Nie pozostało mu wiele po przejściu wojsk Ligi Katolickiej i Unii Protestanckiej. Rodzice zginęli, rodzeństwa nie miał, został więc sam, choć miał zaledwie dwanaście lat. W świat wyruszyć nie mógł, no bo za co? Jednak zostanie i czekanie na śmierć głodową też mu się nie podobało. Żeby mieć za co żyć, wykonywał ciężkie prace - kopał groby, rąbał drewno, czasami przynosił rolnikom paszę dla zwierząt. Żył w ten sposób przez dwa lata, podczas których zazdrośnie spoglądał na tych, którym się powodziło.
Ot, sierota, chłopak na posyłki, jego życie zdawało się nikogo nie obchodzić. Nikogo, poza siłami nieczystymi…
***
Włosy koloru ziemi przykleiły mu się do twarzy, co rusz je poprawiał. Rozpadało się na dobre, przeklinał w myślach, na czym świat stoi, Przeklinał również Sentflebena, pasierba lokalnego karczmarza, który go okłamał, przez co zgubił się gdzieś w lesie. Wiatr szumiał, poruszając koronami drzew. Jaśko trząsł się, bynajmniej nie tylko z zimna. Miał wrażenie, że coś lub ktoś za nim szło, odkąd wszedł do boru. Ilekroć przystawał, słyszał kroki - za sobą, przed sobą, po lewej, po prawej. Po chwili dźwięk znikał, jak gdyby nigdy go nie było, jakby to wszystko było ułudą. Nerwowo oglądał się za siebie, przyspieszał kroku, potykał się, jego oddech stał się urywany, do oczu napływały mu łzy, na skroniach perlił się pot.
Gdzieś w oddali zahuczała sowa, jej głęboki krzyk rozniósł się echem, a Piętaszka przeszedł dreszcz. Nie zauważył wystającego kamienia, padł więc jak długi na ziemię. Poczuł ból i gdy wstał, zauważył, że rozdarł sobie nogawkę i skaleczył łydkę. Sprawcą cierpienia okazał się czarny sztylet, o dziwnym, nierównym kształcie, który leżał obok jego nogi. Jaśko wpatrywał się w niego chwilę, zanim wziął go do ręki i schował za pas. W tym samym momencie zerwał się wiatr. Podmuch był tak silny, że kilka drzew nieopodal chłopaka runęło. Jaśko skulił się na ziemi z rękami na głowie. Liście tańczyły na wietrze, przybierając różne kształty - to psa, to chmury, to drzewa, to człowieka. Wszystko tak nagle, jak się zaczęło, tak i szybko się skończyło. Wzbite w powietrze liście opadły z szelestem. Zawierucha umilkła i tylko połamane drzewa świadczyły o tym, że w ogóle miała miejsce.
Gdy Jaśko myślał, że już jest po wszystkim, rozbłysło niebo i huknął grom. Wtem chłopiec usłyszał stukot kopyt, który szybko został zastąpiony przez szyderczy śmiech. Mógł przysiąc, że widział ruch niedaleko rozłożystej sosny. Stworzenie zarysem przypominało kobietę. W ciemnościach, jakie już zapadły, nie mógł stwierdzić czy mu się to tylko wydaje. Leżał na ziemi jeszcze chwilę, która zdawała się ciągnąć całą wieczność. Gdy był pewny, że nic dziwnego już się nie dzieje, podniósł się na rękach i z niejakim ociąganiem wstał i ruszył przed siebie.
Szukając drogi do domu, Jaśko kilkakrotnie poślizgnął się na podmokłej trawie. Przemókł do suchej nitki, czuł nieprzyjemną lepkość swojej koszuli oraz spodni. Nogi miał zimne jak lód i całe obolałe od długiego chodu. Emocje wciąż w nim wrzały, rozum podpowiadał najdziwniejsze wytłumaczenia tego zdarzenia.
Niedaleko za nim złamała się gałązka… Jaśko jeszcze nigdy tak szybko nie biegł. Podła pogoda, zdradliwe ścieżki, gęste zarośla nie były w stanie go powstrzymać. Chciał być w domu jak najszybciej.
***
Minęło kilka dni od tajemniczego wieczoru. Jaśka męczyły koszmary, niemiłe, realistyczne sny powtarzały się i zdawały nigdy nie kończyć. Trwały i trwały, zapętlały się, zaczynały od początku. Koszmary powoli doprowadzały go na skraj obłędu.
- Co z tobą, Jaśku? Zgłupiałeś? - Pytali, zatroskani mieszkańcy, nie wiedząc, co spotkało go w lesie.
***
Rąbał drewno, gdy usłyszał głos dobiegający z pobliskiego lasu. Nie zaskoczyło go to. O tej porze zwykle chłopi wracali z pól, zmęczeni pracą i upałem lub upojeni "trunkiem szczęścia". Zdarzało się, że niektórzy zagadywali Jaśka, skarżąc się na południce czy inne czarcie pomioty, ale większość z nich przechodziła bez słowa, widząc, że chłopak pracuje. Tym razem jednak nie byli to chłopi, do jego uszu dotarł za to znajomy szyderczy śmiech. Wspomnienia z nocy nowiu wróciły w jednej chwili, a przed oczami stanęły mu sceny ze snów.
Spojrzał w stronę lasu i mimo gorąca, nagle zrobiło mu się chłodno. Kilkanaście metrów przed nim stała kobieta. Nie widział dokładnie jej oczu, ale czuł na sobie jej wzrok. Zerwał się wiatr, który na chwilę odwrócił uwagę Jaśka. Gdy znów spojrzał w kierunku lasu, postać zniknęła.
***
Tego wieczoru chłopak wyczerpany pracą szybko zapadł w niespokojny sen.
-Masz coś, co należy do mnie. – Powiedziała kobieta. Jej włosy przywodziły na myśl ogniste języki, a oczy czarne węgielki. Usta rozciągały się w złośliwym uśmiechu, odsłaniając żółty kieł. Odwiedzała go często podczas snów, nie wiedział po co. W momencie, w którym przykładał głowę do poduszki, ona już na niego czekała.
-Nie wiesz, że nie zabiera się cudzych rzeczy? A może złodziejska krew płynie w twoich żyłach? - zapytała.
Czerwona suknia wyglądałaby na suknię chłopki, gdyby nie ekstrawagancki kolor i pozłacane zdobienia, które dodawały jej powagi i potęgi. Zawieszony na szyi wisiorek z czarnym kamieniem przykuwał wzrok.
-Oddasz to, co zabrałeś, gdy pełnia wstąpi na niebo. Oddasz to stamtąd, skąd to zabrałeś. Gdy wilk zawyje po raz pierwszy, oddasz i zachowasz życie. Nie mów o mnie nikomu. Nikomu!
Choć kobieta często pojawiała się w jego snach, pierwszy raz z nim rozmawiała. Gdy się obudził, miał na piersi ranę, a znaleziony owej nocy w lesie sztylet był ubrudzony krwią.
***
